Bang voor de dood

Ik had zo’n enorme angst voor de dood. Ik kon er letterlijk he-le-maal gek van worden. Rond mijn 13de was dit op zijn ergst: ik kon verdrinken in de gedachte dat er nooit meer iets zou zijn als ik dood zou gaan. Nooit… Morgen niet meer, volgende week niet meer, over een jaar niet meer maar ook over 100.000 jaar niet meer. Door deze gedachte kon ik mijn hele kamer kort en klein slaan, gevoed door angst voor de dood, angst voor het niets.

Het verzet in mijn lichaam werd dan zo groot dat ik mezelf niet meer onder controle had. Dit verzet is funest geweest voor mijn fysieke gezondheid. Hierna zijn ook mijn eerste klachten van de ziekte van Crohn op gaan spelen. In feite was ik niet zozeer bang voor de dood. Eigenlijk was ik juist bang voor het leven.

Rond mijn 25ste werd ik mij hier bewust van. Ik ging mij hierin verdiepen waardoor de angst voor de dood verdween en daarmee ook de angst voor het leven. Ik kon het letterlijk gaan loslaten en opnieuw ademhalen. Ik ging van continue (onbewust en bewust) verzet en vechten tegen, naar acceptatie. De levensenergie kon weer gaan stromen door mijn hele wezen. Het leven was weer zoals het hoort te zijn: vrij.

Dit proces van bewustwording, doorvoelen en uiteindelijk acceptatie, is als je het mij vraagt de sleutel naar een vrijer bestaan.

Gezonde groet,
Steff van Stedy